YIKILMAYAN KALE...

Radyoda kaleli bir türkü var: “Kale kaleye bakar/ Kaleden kanlar akar/ Delikanlı dururken/ İhtiyara kim bakar?” diyor bir solist.

Acı bir gülüşle şöyle diyorum:

“Artık devir değişti. Paran çoksa yaşına başına bakan olmuyor. Paran yoksa, istediğin kadar yakışıklı ol, yüzüne bile bakmıyor kızlar kadınlar.”

Öyleyse bu türküyü şu biçimde değiştirmek gerek:

“Paralılar dururken/ Züğürtleri kim takar!”

İşte kaleli bir türkü daha:

“Kalenin ardı bayır

Gülü dikenden ayır

Yâr Allahın seversen

Beni herkesten ayır”

Bu türkünün sözlerini günümüze uyguluyorum:

“Kalenin ardı çayır

İyiyi kötüden ayır

İnsanlığı kaybettim

Arıyorum dağ bayır”

Ünlü olmak isteyen güzellere şunları söylemekten kendimi alamıyorum:

“Dikkati çekmek için

Hemen mayonu sıyır!”

Politik bir taşlama yaparak son iki dizeyi değiştiriyorum:

“Politikacının hası(!)

Vatandaşa defol git, der

Amerika’ya geç buyur!”

Başka bir kaleli türküye geçiyorum.

“Kaleden indir beni/ Gemiye bindir beni/ El üstünde tutalım/ Seveni sevileni”diyorum ama sözümü tutan olur mu bilmiyorum...

“Kalenin bedenleri       

Sevin gül dikenleri

Sevmeyenlere batar

Gülümün dikenleri”

“Kaleden kaleye şahin uçurdum/ Ah ile vah ile ömrüm geçirdim”diye dövünmek istemiyorsak, gönüllere gül dikenleri destekleyelim, sanatı bilimi dışlamayalım, sevginin ve dostluğun sesine kulak verelim.

İşte o zaman kalemiz top atsan yıkılmaz!